ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, przez lata był kojarzony głównie z chłopcami, którzy nie potrafią usiedzieć w miejscu. Tymczasem coraz więcej badań i obserwacji klinicznych pokazuje, że ADHD występuje równie często u kobiet – jednak objawia się inaczej, przez co bywa niediagnozowane lub błędnie interpretowane.

Dziewczynki i kobiety z ADHD często nie spełniają „typowego” obrazu osoby z tym zaburzeniem. Zamiast impulsywności i fizycznej nadaktywności, częściej występuje u nich wewnętrzny chaos, trudności z organizacją i chroniczne zmęczenie psychiczne. Wiele z nich uczy się maskować objawy, dostosowywać do oczekiwań otoczenia i kompensować swoje trudności – często kosztem zdrowia psychicznego.

Kobieta z ADHD może mieć trudność z utrzymaniem uwagi podczas rozmów, wykładów, czytania książek. Zdarza się jej „odpływać myślami”, nawet w ważnych sytuacjach.

Chaos w kalendarzu, zapominanie o terminach, gubienie rzeczy, przekładanie spraw na ostatnią chwilę – to codzienność wielu kobiet z ADHD.

Choć na zewnątrz mogą być spokojne, wewnętrznie często toczą nieustanną walkę z myślami, rozproszeniem i stresem.

Nagłe zmiany nastroju, wybuchy złości, płaczliwość, nadmierna wrażliwość – kobiety z ADHD często mają trudność z regulacją emocji.

5. Chroniczne poczucie przytłoczenia
Nawet proste obowiązki dnia codziennego mogą wydawać się trudne do ogarnięcia. Wiele kobiet z ADHD ma wrażenie, że ciągle „nie ogarnia życia”.

Kobiety często próbują nadrobić swoje trudności przez nadmierny perfekcjonizm i kontrolę – co może prowadzić do wypalenia i stanów lękowych.

Trudności z zasypianiem, gonitwa myśli w nocy i poczucie ciągłego zmęczenia psychicznego są częstymi towarzyszami ADHD.

ADHD może utrudniać utrzymywanie relacji – przez zapominanie o szczegółach, impulsywne reakcje, problemy z empatią i koncentracją w rozmowie.

Lata niezrozumianych trudności prowadzą do przekonania: „coś jest ze mną nie tak”. Wiele kobiet z ADHD zmaga się z wewnętrznym krytykiem i poczuciem winy.

Dla wielu kobiet diagnoza ADHD jest momentem ulgi i zrozumienia. To nie lenistwo, nie nadwrażliwość, nie brak dojrzałości – to neuroatypowość, którą można zrozumieć i z którą można nauczyć się funkcjonować.

Jeśli podejrzewasz u siebie ADHD, warto skonsultować się z psychiatrą lub psychologiem klinicznym specjalizującym się w diagnozie osób dorosłych. W leczeniu ADHD skuteczne mogą być:

• farmakoterapia (np. metylofenidat),

• psychoterapia (szczególnie poznawczo-behawioralna),

• psychoedukacja i coaching ADHD,

• wsparcie środowiskowe (np. grupy wsparcia dla kobiet z ADHD).